Απολαύστε ένα καταπληκτικό βίντεο υλοποίησης 3D Projection mapping, το οποίο πρόβαλε η AMD κατά τη διάρκεια της παρουσίασης των Liano APU, στο Βερολίνο της Γερμανίας.
Είχαμε τη χαρά να βρεθούμε στη θέση να παρακολουθήσουμε τη συγκεκριμένη προβολή από κοντά και μπορούμε να σας πούμε ότι η εμπειρία από κοντά ήταν μοναδικη. Όμως και το βίντεο που μπορείτε να παρακολουθήσετε καταφέρνει μια χαρά να αποδώσει τον τοίχο που χρησιμοποιείται σαν πανί προβολής και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας.
Αν κάνει το λάθος κάποιος να σταθεί στη φυσική ομορφιά της πόλης –θάλασσες, λόφοι, θέα και περατζάδα–, το νόημα του Πειραιά δεν θα το καταλάβει ποτέ. Ο Πειραιάς είναι πάνω απ’ όλα ο χαρακτήρας. Κι ως γνωστόν, ο χαρακτήρας δεν αλλάζει ποτέ.
Μοιάζουν να είναι στον δικό τους κόσμο. Οι Πειραιώτες δεν έχουν ακολουθήσει τα ρεύματα των καιρών. Την Αθήνα δεν την καταλαβαίνουν - αλλά δεν ασχολούνται και μαζί της. Είναι αυτάρκεις μέσα στην αδρανή τους ευμάρεια, κι αν καμιά φορά τη χρειαστούν για λόγους πρακτικούς, σιχτιρίζουν που έπρεπε να τη συναντήσουν. «Είμαι κατάκοπος, ανέβηκα σήμερα στην Αθήνα» μου έλεγε ένας φίλος. Και το εννοούσε. Η Αθήνα δεν είναι η πόλη τους - δεν τους αφορά. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι έχω κι εγώ το DNA. Κάθε φορά που πάω στη Θεσσαλονίκη μού λένε «Αθηναίος είσαι;». «Όχι, Πειραιώτης» απαντάω πολύ φυσικά. Κι έμελλε να μου χαράξει η πόλη σα σημάδι στο σώμα τη μοίρα της, γιατί τη μάνα μου όταν ήταν να με γεννήσει, στις 25 Απριλίου του '67, δεν την άφησε η χούντα να πάει στο μαιευτήριο «Αλεξάνδρα». Απαγορευόταν η κυκλοφορία λόγω του πραξικοπήματος, και γεννήθηκα με τα πολλά στο Τζάννειο. Μεταφυσικό. Εκεί μεγάλωσα κιόλας, αλλά έζησα και στις πιο πολλές περιοχές του - παιδική ηλικία στα Καμίνια, εφηβεία στον Άγιο Βασίλη, στην Καλλίπολη, ως φοιτητής κάτοικος Περάματος και ως ενήλιξ μόνιμος κάτοικος Καστέλας - έτυχε.
Δεν το συνειδητοποιείς μεγαλώνοντας ότι σ' έχει «αρπάξει» ο αέρας της πόλης και κουβαλάς κάτι το «πειραιώτικο». Το κατάλαβα μετά το πανεπιστήμιο, που έκανα αγώνα να μιλήσω τη γλώσσα του καθωσπρεπισμού, γιατί εμένα με ανάθρεψε ο βαρύς λόγος των φίλων μου, των θείων μου και της αλάνας όπου έπαιζα μπάλα. Ο λόγος που ήταν συμβόλαιο, μια ματιά πάνω στα καθημερινά που έβλεπα γύρω μου από ανθρώπους όλων των τάξεων.
Το πιο εξωφρενικό στοιχείο της πόλης του Πειραιά είναι ότι εκεί οι τάξεις έχουν καταργηθεί. Δεν μπορείς να ανακαλύψεις καμία πάλη των τάξεων γιατί οι προύχοντες του λιμανιού είναι οι εφοπλιστές, που, ως θαλασσινοί και καραβοκύρηδες, είναι πιο λαϊκοί από τους αστούς της Αθήνας. Οι Πειραιώτες είναι όλοι ίδιοι. Και όταν κατοικούν στις συνοικίες της πόλης, είτε εκεί μεγάλωσαν είτε ήλθαν από τα νησιά, γιατί ο Πειραιάς έχει πολλούς νησιώτες, έχουν ως καταγωγή την ενιαία σκέπη της λέξης «Πειραιάς». Μένει ο άλλος στο Χατζηκυριάκειο, που είναι εκατό μέτρα από το κέντρο, και λέει «αύριο έχω να κατέβω στον Πειραιά» - οξύμωρο. Συναντιούνται τα πρωινά στην πλατεία του Δημαρχείου Πειραιώτες και δεν καταλαβαίνεις αν είναι από την Πειραϊκή, τη Νίκαια, το Κερατσίνι ή το Πασαλιμάνι.
Είναι αστείο, αλλά το μοναδικό ταξικό στοιχείο του Πειραιά είναι οι δύο ομάδες του. Ο Εθνικός και ο Ολυμπιακός. Το μίσος που χωρίζει τις δύο «παρατάξεις» είναι ιστορικό. Και φυσικά, αληθινά ταξικό. Ο Εθνικός, ένας ακατάδεκτος αριστοκράτης από την Καστέλλα, γέννησε -και στο ποδόσφαιρο και στο πόλο- μια κοινωνική νομενκλατούρα στην πόλη, όπου για τους λίγους και απαιτητικούς οπαδούς του οι «γαύροι» Ολυμπιακοί ήταν εκπρόσωποι του λιμανιού και της λαϊκής κουλτούρας της μαρίδας που θέλει να παίρνει τους τίτλους με τον τσαμπουκά και τη δύναμή της. Και παρά την παρακμή του Εθνικού στο ποδόσφαιρο, αν πιεις έναν ελληνικό καφέ σε καφενείο της Τζαβέλα ή τρακάρεις κανέναν νοσταλγό του στην οδό Σχιστής ή την περίφημη Μανούσου Κούνδουρου στην Καστέλλα, καταλαβαίνεις ότι ο σαρκασμός ανάμεσα στις δύο «τάξεις» ζει και βασιλεύει.
Η Μανούσου Κούνδουρου είναι η οδός με την ωραιότερη θέα στην Ελλάδα. Ένας μυστικός δρόμος πάνω από τη διαδρομή του τρόλεϊ στην Καστέλλα, την Παπαναστασίου -πρώην Βασιλέως Παύλου-, όπου όλα τα σπίτια βλέπουν το Μικρολίμανο σαν το Μόντε Κάρλο. Αν αρχίσεις να την περπατάς βλέπεις τις μονοκατοικίες του παλιού Πειραιά, που όμοιές τους έχει και ο Προφήτης Ηλίας και που ούτε πωλούνται ούτε ενοικιάζονται. Το μυστικό όσων παρεπιδημούμε στη γειτονιά είναι ότι «στο μιλητό» μπορεί να βρεις ένα σπίτι να νοικιάσεις - αν είσαι τυχερός και σου ζητήσουν κάτω από 800 ευρώ το μήνα κι αν έχεις πάρει καλή σειρά στην ιεραρχία της κλίκας των γειτόνων. Αν δεν έχεις «μέσο», μην πλησιάζεις. Απλώς δεν έχει νόημα.
Στον Πειραιά, παρ' όλα αυτά, δεν υπάρχουν «κλίκες» - εκτός από τις κλίκες στον Δήμο. Στον Πειραιά υπάρχουν παρέες. Ισχυρές και αδιατάρακτες. Υπάρχουν άρρηκτοι δεσμοί, φιλίες χρόνων, στέκια, συνήθειες και διαδοχές στις ιεραρχίες. Υπάρχουν άγραφοι νόμοι στα μαγαζιά, γειτονιές με ιστορία, και πάνω απ' όλα μια καθημερινότητα σχεδόν άκακη - έως γραφική. Η ζωή συνεχίζεται με αυτόματο πιλότο - τίποτα δεν αλλάζει. Απολύτως τίποτα. Ο Πειραιάς είναι όπως το 1960, το '70, το '80 και το '90. Ακόμη και τα κτίρια-φαντάσματα που τον ασχημαίνουν μέσα στο λαμπρό του κέντρο, ακόμη και οι βρόμικες ακτές και οι παραλίες που δεν έγιναν ποτέ σαν αυτές τις Γλυφάδας και της Βούλας, τα ουζερί που είναι εκεί σαν τα τοτέμ για να τα βρίσκει κανείς τα βράδια περιμένοντας στην ουρά των αυτοκινήτων στην παραλία. Μόνο το Μικρολίμανο έγινε πιο busy. Πάντα ήταν η κοσμική πλευρά της πόλης - τελευταία πάει να γίνει και η πιο κιτς. Τα μαγαζιά ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Η αισθητική του κομματιού από τον Ναυτικό Όμιλο μέχρι το Δελφινάριο είναι η αισθητική ενός σούπερ μάρκετ διασκέδασης. Αλλά αυτό είναι ο Πειραιάς. Αδιάφορος για τα πάντα - ακόμη και για το καλό του πρόσωπο. Αδιάφορος γενικά, σαν πόλη που περνάει τον καιρό της. Έτσι, για να περνάει ο καιρός.
Έτσι είναι και οι γυναίκες του. Οι Πειραιώτισσες, υπερήφανες και χαλαρές, από την πολλή λεβεντιά αδιαφορούν για τον ερωτισμό τους. Δεν τον «πουλάνε», δεν τον παζαρεύουν, δεν τον φτιασιδώνουν σαν τις θεσσαλονικιές ντίβες ή σαν τις αστές Αθηναίες. Ή τις θέλεις όπως είναι ή δεν ασχολείσαι μαζί τους. Τα Σάββατα οι πιο ανεξάρτητες θα πάνε στο Καφέ των Αισθήσεων μόνες τους, χωρίς συνοδεία, μετά τα ψώνια, τα βράδια δύο δύο ή τρεις τρεις πάνε στο Kitchen Bar για ποτό γιατί εκεί κανείς δεν θα τις πειράξει, και όταν με τα αγόρια πάνε στο Αμερικάνικο για ποτό, απλώς συνειδητοποιείς ότι είναι τόσο φυσικές που, αν δεν θέλουν δεν θέλουν, κι αν θέλουν το απολαμβάνουν. Οι Πειραιώτισσες περνάνε καλά, αγαπάνε βαθιά τους Πειραιώτες και παραδέχονται το ανεπιτήδευτο αντριλίκι τους, γιατί ξέρουν κι αυτές ότι και στο σχολείο και στην καφετέρια και στα μαγαζιά της πόλης, κι αυτές κι αυτοί, με μια αξία γαλουχήθηκαν. Με το χαρακτήρα. Κι ως γνωστόν, ο χαρακτήρας δεν αλλάζει ποτέ.
El Clásico Είμαστε μια ανάσα από το El Clásico και το gazzetta.gr σας θυμίζει ορισμένα «πιπεράτα» γεγονότα και αποτελέσματα, από το μεγαλύτερο ντέρμπι του πλανήτη, με γηπεδούχο τη Ρεάλ Μαδρίτης.
Ένα παιχνίδι όπως το Ρεάλ-Μπαρτσελόνα, πάντα μένει στην ιστορία, ανεξάρτητα με την έκταση του σκορ. Όμως, κάνεις δεν μπορεί να ξεχάσει μερικά παιχνίδια στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» που έχουν μείνει χαραγμένα στη μνήμη των οπαδών των δύο ομάδων.
Βραχέα κεφαλή η «βασίλισσα»
Η μεγαλύτερη νίκη σε έκταση στην ιστορία της Ρέαλ Μαδρίτης επί της «αιωνίας» αντιπάλου, έχει έρθει δυο φορές, καθώς οι Μαδριλένοι είχαν διαλύσει τους «μπλαουγκράνα» με 11-1(!), το 1944 για το πρωτάθλημα και μια χρονιά πριν για τον ημιτελικό του Κυπέλλου, όπου είχαν σκοράρει 11 διαφορετικοί παίκτες! Βέβαια, οι «μερέγχες», σίγουρα δεν ξεχνούν το επικό 8-2 το 1935 και το 6-1 του 1949.
Από την άλλη, η Μπαρτσελόνα, που έχει, βέβαια, πολύ λιγότερες επιτυχίες μέσα στο σπίτι της αντιπάλου της, έχει πανηγυρίσει πιο πρόσφατα δυο μεγάλα «διπλά». Το 1974, είχε βάλει 5 γκολ μέσα στη Μαδρίτη με πρωταγωνιστή τον Κρόιφ, ενώ το 2009, η παρέα του Μέσι και του Γκουαρντιόλα, είχε ρεζιλέψει τη «βασίλισσα» με 2-6.
Ίσως, οι οπαδοί των δυο ομάδων, έχουν διαβάσει για το απίστευτο 6-6, στα πρώτα χρόνια του ποδοσφαίρου και συγκεκριμένα το 1916, σε έναν συγκλονιστικό ημιτελικό κυπέλλου, όπου και είχε σκοράρει ο άνθρωπος που έδωσε το όνομά του στο γήπεδο που αγωνίζεται τώρα η Ρεάλ Μαδρίτης, ο Σαντιάγκο Μπερναμπέου.
Οι νίκες της Ρεάλ, συνολικά σε όλα τα ντέρμπι, είναι 3 περισσότερες (85 έναντι 82 των Καταλανών), ενώ 42 παιχνίδια έχουν λήξει ισόπαλα. Βέβαια, οι παίκτες του Πεπ Γκουαρντίολα, στοχεύουν να γράψουν ιστορία, ξεπερνώντας τους Μαδριλένους σε νίκες, στα 4 αυτά παιχνίδια που έπονται τη φετινή χρονιά.
Οι «μπόμπερ» του ντέρμπι
Πρώτος σκόρερ στην ιστορία του El Clásico, είναι ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο, της Ρεάλ, με 18 γκολ, ενώ ακολουθεί ο Ραούλ με 15. Για τους «μπλαουγκράνα», πρώτος είναι ο Σέζαρ Ροντρίγκες, που φόρεσε τα χρώματα της Μπάρτσα τις δεκαετίες του ’40 και του ’50, ενώ ο μοναδικός εν ενεργεία παίκτης και των δύο ομάδων που βρίσκεται στη λίστα των σκόρερ, είναι ο Μέσι με 7 τέρματα.
Από τον Φίγκο στον… Ντάνι
Πολλοί ποδοσφαιριστές, που έχουν φορέσει τη φανέλα και των δυο ομάδων, έγιναν αιτία πολλών επεισοδιακών γεγονότων, σε αγώνα των δυο Ισπανικών γιγάντων. Ποιος ξεχνάει τα μπουκάλια και το κεφάλι… γουρουνιού, που εκτοξεύτηκαν από τους οπαδούς της Μπαρτσελόνα στον Λουίς Φίγκο, το χαμό και τα επεισόδια που προκάλεσε η μεταγραφή του Λουίς Ενρίκε ή τα… γαλλικά του Ετό; Επίσης, και στους δυο συλλόγους έχει αγωνιστεί ένας παλιός μας γνώριμος, ο Ντάνι, που είχε κάνει το πέρασμά του από τον Ολυμπιακό. Σπουδαία ονόματα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, είχαν την τιμή να γίνουν μέλος των επιτυχιών και των δυο συλλόγων, όπως ο Μπέρντ Σούστερ, ο Γκεόργκι Χάτζι, ο Μίκαελ Λάουντρουπ, ο Ρόμπερτ Προζινέτσκι, ο Ρονάλντο, ο Λουίς Φίγκο και ο Χαβιέ Σαβιόλα.
Ο… ανίκητος Γκουαρντίολα
Στο «δικό» μας El Clásico, ο προπονητής της Μπαρτσελόνα, Πεπ Γκουαρντιόλα, έχει ένα εξαιρετικό ρεκόρ ενάντια στη Ρέαλ Μαδρίτης, καθώς από τότε που έχει αναλάβει τους Καταλανούς, μετρά 5 σερί νίκες 16-2 γκολ, και ενάντια στους «αιωνίους» αντιπάλους του. Το Δεκέμβριο του 2008, νίκησε με 2-0, τον Μάιο του ’09 διέλυσε την «βασίλισσα» μέσα στο «Μπερναμπέου» με 2-6, το Νοέμβριο του ίδιου έτους με 1-0, τον Απρίλιο του ’10 με 1-0, ενώ πρόσφατα, τον περασμένο Νοέμβριο, με το αξέχαστο 5-0.
Το ντέρμπι συνοπτικά σε νούμερα:
11-1 οι δυο μεγαλύτερες νίκες της «βασίλισσας»
2-6 η μεγαλύτερη νίκη των «μπλαουγκράνα», μέσα στη Μαδρίτη
209 τα El Clásico, μέχρι στιγμής, σε όλες τις διοργανώσεις
85 νίκες η Ρέαλ
82 νίκες η Μπαρτσελόνα
42 ισοπαλίες
1-3 τελείωσε το πρώτο παιχνίδι στην ιστορία των δυο μονομάχων στη Μαδρίτη, το 1902
0-2 το τελευταίο παιχνίδι των δυο ομάδων στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου»
18 γκολ ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στο ντέρμπι, Αλφρέντο ντι Στέφανο
33 παίκτες έχουν αγωνιστεί και στις δυο ομάδες
7-7-10 η προϊστορία από τη σεζόν 1999-2000 και μετά στο πρωτάθλημα
0-0-5 η ακόμα πιο… πρόσφατη προϊστορία
Οι θρυλικοί House of Pain στην Ελλάδα Δημοσίευση: 14 Απριλίου 2011 Share17 Οι House of Pain, το πασίγνωστο αμερικάνικο hip hop συγκρότημα, επιστρέφει στην ενεργό δράση και έρχεται στην Ελλάδα την Τρίτη 21 Ιουνίου 2011, στα πλαίσια της παγκόσμιας περιοδείας τους.
Ακούγεται απίστευτο ότι οι House of Pain, που ξεκίνησαν το 1991, παραμένουν τα τελευταία είκοσι χρόνια στην επικαιρότητα, κυριαρχώντας στα charts είτε σαν συγκρότημα είτε σαν μονάδες. Με το πρώτο τους album με τίτλο το όνομά τους άλλαξαν το πρόσωπο της hip hop μουσικής. Το album έγινε πολυπλατινένιο και αυτοί γνωστοί σε ολόκληρο τον κόσμο, κυρίως χάρη στο ανεπανάληπτο και ιδιαίτερα «κολλητικό» τραγούδι Jump Around.
Όπως σχολιάζει και ο Everlast “...είμαστε ενθουσιασμένοι που θα είμαστε πάλι μαζί και θα ξανακάνουμε περιοδεία. Η καταλυτική στιγμή για να το αποφασίσουμε ήταν πέρυσι το καλοκαίρι στη συναυλία στο KROQ Epicenter. Είχαμε ήδη αρχίσει να δουλεύουμε πάλι μαζί για το album των La Coka Nostra, αλλά μόλις ακούστηκε το Jump Around το κοινό ανταποκρίθηκε τρελά. Μετά από αυτό αποφασίσαμε ότι τώρα πια είχε έρθει η στιγμή να κάνουμε κάτι. Κάθε show θα είναι ένα party, με όλη την τρέλα που κουβαλούν τα επετειακά πάρτι..."
Μετά τη διάλυση των HOUSE OF PAIN το 1996, τα μέλη ακολούθησαν σόλο καριέρες, κάνοντας τεράστιες προσωπικές επιτυχίες και παραμένοντας συνεχώς στην κορυφή. Η απίστευτα επιτυχημένη σόλο καριέρα του Everlast περιλαμβάνει ένα τριπλά πλατινένιο album, πληθώρα Top 10 επιτυχιών (συμπεριλαμβανομένης και της νούμερο 1 επιτυχίας “What It’s Like”) και ένα Grammy για το τραγούδι “Put Your Lights On”, που ηχογράφησε με τον Carlos Santana . O Danny Boy πάλι, άλλαξε πεδίο δράσης και στράφηκε στην τέχνη ιδρύοντας μια πολύ πετυχημένη εταιρεία τέχνης, λανσάροντας διαφορετικές σειρές ρούχων και κατάφερε τελικά την επανένωση των HOUSE OF PAIN, αφού πρώτα ίδρυσε τους LA COKA NOSTRA, που στο line up τους είχαν την αυθεντική σύνθεση των HOUSE OF PAIN μαζί με τους rappers Slaine και Ill Bill.
Οι HOUSE OF PAIN επανένωνονται λόγω του πάθους που έχουν για τη μουσική. Επανέρχονται για να γιορτάσουν με τους fans τους τα 20 χρόνια και να τραγουδήσουν τους αθάνατους ύμνους των επαναστατημένων εφήβων σε ολόκληρο τον κόσμο. Επιστρέφουν για να δείξουν στους νεότερους πόσο “σκληρή, ενοχλητική και βρώμικη” μπορεί να γίνει η hip-hop - για να αποδείξουν ότι δεν έχει σημασία η ηλικία, η φυλή, η θρησκεία ή αν είσαι hip-hop, rock ή metal fan. Οι HOUSE OF PAIN με τα τραγούδια τους μιλούν σε όλους μας.
Στα πλαίσια της παγκόσμιας περιοδείας τους θα τους δούμε στο TerraVibe Park την Τρίτη 21 Ιουνίου, και υπόσχονται να μην αφήσουν κανέναν στη θέση του...
Σηκωθείτε λοιπόν και ...
jump around
Τρίτη 21 Ιουνίου 2011, TerraVibe Park
Η προπώληση των εισιτηρίων θα ξεκινήσει σύντομα
Τα πρώτα εισιτήρια θα κοστίζουν 25 ευρώ
ΣΗΜΕΙΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ
TICKET HOUSE
Αθήνα
Πανεπιστημίου 42 (εντός της στοάς)
Τηλ.: 210 3608366
